یارب از کـینۀ هـمسر جگـرم می سوزد            من از این یار ستمگـر جگرم می سوزد

دیده پُراشک؛ لبم خشک و رخم بر روی خاک            سیـنه ام گـشـتـه پُر آذر جگرم می سوزد

همچو مرغی که پرش سوخته از آتش زهر            کنج حجـره زده پَـرپَر جگرم می سوزد

بر روی خاک زمین پا نکشم پس چه کنم            که منِ تشنه لب، آخـر جگرم می سوزد

به جوانی نه، که از دورۀ طـفلی به خدا            از غـم و غـصۀ دیگر جگرم می سوزد

خود جوانمرگ رضایم ولی در دم مرگ            به جـوانمرگی مــادر، جگرم می سوزد

یاد آن کوچه و آن سیلی و آن روی کبود            آیـدم تا که به خاطـر، جگـرم می سوزد

یاد آن لحظه که گــم کرد رهِ خـانۀ خود            به پــریـشـانی مـادر جـگـرم می سـوزد

مـادرم نقـش زمین گشت عـلی آه کـشید            من ز سوز دل حـیـدر جگـرم می سوزد